استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط

استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط، بخش 12، موضوع 1 (شماره 1)

یک واحد گزارشگر، صورت‌های مالی خود را با استفاده از استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط  تهیه می‌کند. واحد گزارشگر، بازپرداخت وامی را از یک بانک به موسسه‌ای دیگر تضمین می‌کند (یک قرارداد تضمین مالی). برای نمونه معمولاً زمانی که هر دو نهاد تحت کنترل مشترک هستند، این اتفاق رخ می‌دهد.

واحد گزارشگر چگونه قرارداد تضمین مالی را که برای بانک صادر شده در صورت‌های مالی جداگانه یا شخصی خود محاسبه می‌کند؟

پاسخ

واحد گزارشگر باید قرارداد تضمین مالی را با استفاده از الزامات بخش 12 محاسبه کند. مگر اینکه واحد گزارشگر تصمیم به اعمال الزامات شناخت و اندازه‌گیری ابزارهای مالی استاندارد بین‌ المللی حسابداری 39 بگیرد: شناخت و اندازه‌گیری (همانطور که در پاراگراف 2-11 (b) و 2-12 (b) استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط مجاز است).

قرارداد تضمین مالی اغلب ویژگی‌هایی دارد که معمولاً با قراردادهای بیمه‌ای مرتبط است. روش حسابداری که در این پرسش و پاسخ مشخص شده نباید به سایر قراردادهای بیمه‌ای بسط داده شود.

• بی سی 1

  روش حسابداری مناسب برای قراردادهای تضمین مالی صادر شده توسط یک نهاد در ابتدا با ¹ SMEIG از طریق مثال واحد اصلی که صادر کننده قراردادهای تضمین مالی از طرف شرکت تابعه است، مطرح شد.

  اگرچه، در رابطه با موضوع، SMEIG به این نتیجه رسید که می‌توان روش حسابداری را به هر واحد دیگری که صادر کننده قرارداد تضمین مالی به نمایندگی از نهاد دیگر است، به عنوان نمونه با کیس شرکت اصلی و یا تابعه اعمال نمود.

• بی سی 2

  SMEIG از دو دیدگاه در مورد چگونگی استفاده از استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط نسبت به قراردادهای تضمین مالی که در صورت‌های مالی جداگانه واحد اصلی آمده است، مطلع شده است:

  1. (دیدگاه 1: واحد اصلی باید قرارداد تضمین مالی صادر شده را مطابق با بخش 21 مقررات و احتمالات محاسبه کند. کسانی که از این دیدگاه پشتیبانی می‌کنند، سلسله مراتب سیاست حسابداری را در بند 4-10، 6-10 از مقررات حسابداری بخش 10، برآوردها و خطاها اعمال می‌کنند، زیرا آن‌ها سؤال می‌کنند که آیا استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط دارای الزامات خاص برای حسابداری قراردادهای تضمین مالی است.
  2. (دیدگاه 2: واحد اصلی باید قرارداد تضمین مالی صادر شده را مطابق با بخش 12 محاسبه کند. کسانی که از این دیدگاه پشتیبانی می‌کنند با قرارداد تضمین مالی صادر شده به عنوان یک بدهی مالی در محدوده بخش 11 برخورد می‌کنند. ابزارهای مالی اصلی و بخش 12

  SMEIG به این نتیجه رسید که دیدگاه 2، حسابداری مورد نیاز تحت استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط است.

  SMEIG همچنین اشاره کرد که یک واحد ممکن است، قرارداد تضمین مالی به نمایندگی از واحدی دیگر در شرایطی دیگر صادر کند، و اینکه در چنین مواردی روش حسابداری مشابه باید برای قرارداد تضمین مالی شخصی یا صورت‌های مالی جداگانه درحسابداری اعمال شود.

• بی سی 3

  استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط قراردادهای تضمین مالی را تعریف نمی‌کند. برای توسعه این پرسش و پاسخ، SMEIG تعاریف را در استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی کامل در نظر گرفت.

  استاندارد کامل IFRS 1 «قرارداد تضمین مالی» را به عنوان قراردادی می‌داند که در آن صادر کننده ملزم به انجام پرداخت‌های مشخص شده برای جبران زیان است، زیرا یک بدهکار مشخصاً نمی‌تواند در نتیجه سازگاری با شرایط فعلی‌اش پرداخت را انجام دهد.

  استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط ابزار مالی را به عنوان قراردادی که موجب افزایش دارایی مالی یک واحد و یک تعهد مالی یا ابزار سرمایه متعلق به یک واحد دیگر می‌شود، تعریف می‌کند (بند 3-11).

  قرارداد تضمین مالی که توسط واحد گزارشگر صادر شده، قراردادی حقوقی از طرف بانک برای دریافت نقدینگی از واحد گزارشگر و یک تعهد قراردادی از واحد گزارشگر برای پرداخت صورتحساب به بانک است، البته در صورتی که واحد دیگر قصور کند. در نتیجه، قرارداد دارایی مالی بانک و بدهی مالی واحد گزارشگر است.

  بنابراین قرارداد تضمین مالی با الزامات حسابداری برای ابزارهای مالی در استاندارد بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط پوشش داده شده است.

• بی سی 4

  بخش 11 برای ابزارهای مالی اساسی کاربرد دارد در حالی که بخش 12 برای ابزارهای پیچیده‌تر مالی و معاملات در نظر گرفته شده است. از آنجا که قرارداد تضمین مالی مشروط به رویدادهای آتی و ناشناخته است، این معیار که هیچ بازده شرطی وجود ندارد یا مفاد بازپرداخت در بند 9-11 (د) رضایت بخش نیست.

  بنابراین، همانطور که در بند 8-11 توضیح داده شد، قرارداد تضمین مالی ابزار مالی اساسی را تشکیل نمی‌دهد، زیرا مسئولیت مالی واحد گزارشگر تمام شرایط بند 9-11 را رعایت نمی‌کند. بنابراین، واحد گزارشگر باید مطابق با بخش 12، قرارداد تضمین مالی را محاسبه کند.

• بی سی 5

  بخش 12 برای تمام ابزارهای مالی به جز استثنائات ذکر شده در بند 3-12 کاربرد دارد. یکی از این استثناها بخش حقوقی قراردادهای بیمه‌ای است (بند 3-12 (د)).

  قراردادهای تضمین مالی مطابق با تعریف قرارداد بیمه‌ای در واژه نامه استانداردهای بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط است.

  اگرچه، به دلیل استثنا در پاراگراف 3-12 (د) فقط به حقوق قراردادهای بیمه (دارایی‌های مالی) تعلق می‌گیرد و به تعهدات قرارداد بیمه (بدهی‌های مالی) مربوط نمی‌شود و قرارداد تضمین مالی صادر شده به وسیله واحد گزارشگر در دامنه بخش 12 قرار دارد.

• بی سی 6

  به‌جز موارد محدودی، بخش 12 استانداردهای بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط بیان می‌دارد که تمام دارایی‌های مالی و بدهی‌های مالی در دامنه آن باید با ارزش منصفانه ضمن رعایت تغییرات شناسایی‌ شده سود و زیان اندازه‌گیری شوند.

  SMEIG فکر می‌کند که نتیجه این پرسش و پاسخ، تفسیر صحیحی از الزامات فعلی در استانداردهای بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط است. اگرچه، برخی پاسخ‌دهندگان نسبت به‌پیش‌نویس این پرسش و پاسخ در مورد پیچیدگی روش حسابداری برای قراردادهای تضمین مالی تحت استانداردهای بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط، به‌ویژه برای قراردادهای تضمین مالی درون‌ گروهی اظهار نگرانی کرده‌اند.

  برخی پاسخ‌دهندگان اشاره‌کرده‌اند این پیش‌نویس نسبت به روش حسابداری در استانداردهای بین‌ المللی گزارشگری مالی کامل پیچیده‌تر است. در همین راستا، SMEIG توصیه دارد که هیئت مربوطه بررسی کند آیا نیاز به بازبینی روش حسابداری برای قراردادهای تضمین مالی وجود دارد یا خیر؟

در بررسی بعدی استانداردهای بین‌ المللی گزارشگری مالی برای واحدهای کوچک و متوسط، مروری بر تسهیل اندازه‌گیری خواهیم داشت.

1) گروه پیاده سازی استانداردهای بین  المللی گزارشگری مالی برای شرکت‌های کوچک و متوسط *مترجم: حمید زارعی